2/8/09

Σταμάτησε να είναι πια εδώ...


- Πως είναι εκεί;
- Δεν ξέρω... είναι σα να επιστρέφω κάπου από όπου δεν έχω αναμνήσεις. Δε θυμάμαι τίποτα, η διαδρομή δεν την αναγνωρίζω...αλλά νιώθω ότι επιστρέφω. Και φυσάει...Η θάλασσα έχει ένα περίεργο χρώμα θα το βγάλω με το κινητό αν τα καταφέρω...σε κλείνω τώρα.
.....
- Πέρασε δεν ήταν τίποτα, όχι όχι εντάξει θα φύγουμε αύριο μαζί, πετάμε το απόγευμα. False alarm, φοβήθηκε, μια αδιαθεσία, όχι παιδί μου μην ανησυχείς σου λέω αύριο γυρνάμε.
....
- Σε τρόμαξα ε;
- Με τρόμαξες ναι! Αλλά δεν πειράζει θα ξεκουραστείς και θα φύγουμε μαζί. Καλύτερα το σκασα κιόλας από την Αθήνα.
....
-Kαλά βρε παιδί μου πως έγινε; Της είχα μιλήσει πριν από δυο μέρες και ήταν τόσο χαρούμενη!
- Μια χαρά ήταν. Και το πρωί ξύπνησε της έφτιαξα καφέ, σε κάποια φάση πήγε να ξαπλώσει, λιποθύμησε...τη συνέφερα και μετά... ε μετά, σταμάτησε να είναι πια εδώ.
-Εσύ πως είσαι; Πως να είσαι δηλαδή;
....
Πάρκαρα, πήρα ασανσέρ, στο σούπερ μάρκετ. Καλάθι. Στάθηκα στη μέση του διαδρόμου, είχε σταματήσει το μυαλό μου, πάσχιζα να θυμηθώ τι έπρεπε να ψωνίσω. Γαμώτο δε θυμάμαι, δε θυμάμαι! Προχώρα είπα στον εαυτό μου, μη σκέφτεσαι απλώς προχώρα, θα κινηθείς και θα συνέλθεις, δεν έχει τώρα σημασία, άστο...προχώρα, πέρνα τα φρούτα, τους χυμούς, ψάρια...χρειάζομαι ψάρια; δεν ξέρω... καθόλου δεν ξέρω, προχώρα άστο... ψυγείο στέκομαι μπροστά, υπνωτισμένη, εγκεφαλογράφημα ευθεία γραμμή, κοιτάζω σαν καθυστερημένο τα δισκάκια, διαβάζω τις ετικέτες, κιμάς βόειος λάπα, κιμάς βόειος σπάλα, κιμάς βόειος κάτι άλλο...εμείς ποιον παίρνουμε ρε γαμώτο... να ρωτήσω τη μαμά μου.
Και ξαφνικά θυμάμαι. Η μαμά μου δεν είναι πια εδώ, δε μπορώ πια να τη ρωτήσω τίποτα!

3 σχόλια:

Ourbax είπε...

Τέτοιες ώρες τι να πει κανείς......τα συλλυπητήρια μου, κουράγιο.

Αβαδιστη είπε...

@ourbax να σαι καλά!

mamma είπε...

Συλλυπητήρια... κι ας μην e-γνωριζόμαστε.