16/9/09

2 shoot or not 2 shoot?


Η ιστορία...

Βαριέμαι να φωτογραφίζω, αρνούμαι να φωτογραφηθώ. Εκτιμώ βαθύτατα τους φωτογράφους και ενίοτε κάνω styling σε φωτογραφήσεις.
Η σχέση μου με την κάμερα είναι από μακριά και αγαπημένοι. Απολύτως ξεκάθαρο!

Το κάρμα προσγειώνει σούπερ ντούπερ φωτογραφική μηχανή για υποβρύχιες -τι λες τώρα- λήψεις  στα χέρια μου, έναντι συμβολικής αμοιβής για δεδουλευμένα (όχι δεν ήταν λάδωμα!).
Την κοιτάω...χμμμμμ πως να δουλεύει άραγε; Ανοίγω το κουτί αλλά από παλιά έχω manual-ική δυσανεξία και έτσι ξανακλείνω το κουτί και την αφήνω να σκονίζεται στο ράφι.
Εκεί την ανακαλύπτει η κολλητή η οποία τη φορτίζει αφού πρώτα με μπινελικώνει και ασυζητητί την ενθέτει στον εξοπλισμό camping. 3 φωτό στην Κεφαλλονιά, για να δούμε ουσιαστικά πως δουλεύει.
Επιστροφή, δουλειά, έλα να περάσει ο Αύγουστος να ξαναφύγουμε, ναι αλλά να πάρεις τη μηχανή να βγάλουμε και καμιά υποβρύχια, ναι ναι...καλά εντάξει...

Φεύγω εκτάκτως για Σάμο, μια αδιαθεσία...αλλά ΟΚ καλύτερα να πάω να δω τι γίνεται. Το πρωί ξυπνάω φτιάχνω εσπρεσάκι και κοιτάω τη θέα. Κάπου εκεί θυμάμαι ότι το κινητό μου έχει και αυτό κάμερα, οπότε λέω στη μάνα κουράγιο να ποζάρει και την τραβάω μια φωτό.
Μία ώρα μετά πεθαίνει (ναι ξέρω ΝΤΟΝΓΚ! αυτό δεν το περιμένατε, αλλά ούτε κι εγώ!)



45 μέρες μετά η μηχανή περιέχει περί τις 150 φωτό από:

- Το event -αντί μνημοσύνου- που έκανα προς αποτροπιασμό όλων, πλην των συμμετεχόντων οι οποίοι κλήθηκαν να γεμίσουν το  νεκροταφείο με σαπουνόφουσκες την ώρα του δειλινού. Εντάξει εγώ αυτό ήθελα να κάνω. Τέλος!
- Την Αμοργό όπου κατέφυγα για να καταρρεύσω. Φωτό δικές μου, φωτό του ουρανού, θραύσματα από τη διάθεσή μου η οποία όδευε καθημερινά προς το χειρότερο ακριβώς όπως και ο καιρός.
Φτάνω στο λιμάνι του Πειραιά. Εγώ και οι 150 φωτογραφίες μου (περισσότερες από όσες έχω βγάλει σε όλη μου τη ζωή) μπαίνω στο λεωφορείο βολεύομαι και χαζεύω τη διαδρομή ξέροντας ότι γύρισα, αλλά που γύρισα; ποια γύρισα;...ακουμπάω το τσαντάκι, ανοιχτή τσέπη, ΩΡΕΠΟΥΣΤΗΜΟΥ έχασα τη μηχανή! Aυτό που θέλω εκείνη τη στιγμή είναι να πέσω κάτω να μπήξω τα κλάμματα φωνάζοντας "μα γιατί μου τα παίρνεις ΟΛΑ;;;" Δεν το κάνω...


Το ερώτημα.... (για όσους δεν έχουν ήδη λιποθυμήσει από τη σεντονιάδα που συνέγραψα)
Τι γίνεται όταν χάνεται η απτή απόδειξη αυτού που υπήρχε, αυτού που έζησες αυτού που ένιωσες; Χάνεται μαζί και ό,τι υπήρξε, ό,τι έζησες, ό,τι ένιωσες;


ΥΓ. Χθες πήγα και αγόρασα μια μηχανή. Την ίδια με αυτή που έχασα. Εχω τη δυνατότητα να αντικαταστήσω τα μέσα αναπαραγωγής. Αυτό που δεν έχω τη δυνατότητα είναι να επαναφέρω όσα χάθηκαν

φωτο: Jacqueline Will Rivet, Flux Fotography, Alidra Alic

6 σχόλια:

mariw είπε...

Τίποτα δεν χάνεται, όλα μένουν στο μυαλό και στην καρδιά μας, ακόμα και αυτά που νομίζουμε ότι δεν θυμόμαστε…

Ourbax είπε...

Ειλικρινά δεν έχω πρόθεση να στο παίξω ειδικός ψυχολόγος ούτε συμβουλάτορας, είναι κάτι που πραγματικά μισώ όσο τίποτα άλλο, ούτε θεωρώ ότι τα ξέρω όλα για να κάνω κάτι τέτοιο, πως θα μπορούσα άλλωστε.
Όμως να μην σε στεναχωρεί η απώλεια της παλιό φωτογραφικής μηχανής, οι αναμνήσεις ενός αγαπημένου σου προσώπου δεν βρίσκονται μέσα σε αντικείμενα ούτε σε τοποθεσίες. Ο αγαπημένος σου άνθρωπος που έφυγε από τον υλικό κόσμο βρίσκεται μέσα σου. Κλείσε τα μάτια και θα δεις την μητέρα σου να είναι ζωντανή δίπλα σου, θα σου χαμογελάει με τις χαρές σου, θα λυπάται με τις λύπες σου, θα σε συμβουλεύει και θα σου δίνει κουράγιο στις δύσκολες στιγμές σου, θα σε μαλώνει με τις αταξίες σου. Έτσι το νιώθω εγώ, και πιστεύω ότι έτσι είναι. Μην ξεχνάς άλλωστε ότι η σκέψη και η ανάμνηση είναι ένα είδος ενέργειας πράγμα που σημαίνει ότι όσο υπάρχει ενέργεια υπάρχει και ζωή.
Σου εύχομαι να είσαι πάντα καλά και να την θυμάσαι.

Αβαδιστη είπε...

ουφ...ναι...όντως

Για να είμαι ειλικρινής το post έγινε με αφορμή τη σχέση μου με τη φωτογραφία με την αποθανάτιση ουσιαστικά...αλλά δε βγήκε σωστό γιατί φυσικά με πήρε από κάτω όταν το έγραφα.

Anyway ευχαριστώ για τα λόγια σας...

Ανώνυμος είπε...

sory...μαλακα με γαμησε το Post σου..ειλικρινα δεν ξερω τι να γραψω..

Αβαδιστη είπε...

@aunt donna...ναι sorry ξέρω...αλλά δε γαμιέται αυτό που έγραψες είναι το σωστό!

Pastaflora είπε...

ΟΚ, να πω ότι είναι κάτι συμπαντικό; Ή απλή γκαντεμιά; φακ!