Φτωχοί ήμασταν...

... Κάθε μέρα που περνούσε και αντί να ατενίσουμε τον ουρανό, πατάγαμε το on στην τηλεόραση, καννιβαλίζοντας ζωές φτιαγμένες από την παραγωγή, studio ata.

....Ολες τις όμορφες μέρες που ξοδεύαμε κλεισμένοι σε εμπορικά κέντρα αντί να περπατάμε ξυπόλητοι στην παραλία.
Φτωχοί γίναμε όταν ξεχάσαμε τι σημαίνει μπέσα και για να γεμίσουμε το κενό φτιάξαμε καριέρα.
Δεν μας έμειναν και πολλά τις νύχτες που ποζάραμε στα μπαρ αγέρωχοι φορτωμένοι με ετικέτες που φώναζαν επιτυχία, τόση επιτυχία που δε μπορούσαμε να πιάσουμε κουβέντα πια με κανέναν.
Τα χάσαμε όλα όταν περιγράφαμε τα φασίλιτις του χαϊχλίδογλου ριζόρτ και σταματήσαμε να λέμε καλημέρα στις γριές του νησιού, γιατί ποτέ δεν τις είδαμε, πως να τις δούμε εξάλλου, στο ριζόρτ είχε τα πάντα δε χρειαζόταν να βγεις.
Κάπου κάπου νοσταλγούσαμε τις μέρες που τα πράγματα ήταν πιο "γλυκά" όχι πιο εύκολα, απλώς πιο "γλυκά" γιατί είχαμε χρόνο να βρεθούμε για το τίποτα στο πουθενά με φίλους, που τώρα χάθηκαν γιατί δε θυμούνται καν πως ήταν τότε.


Επ'αφορμή του ποστ της Φλωράνς πάνω σε ένα άλλο κείμενο  και αρνούμενη να γίνω νοσταλγός ενός χθες που δε θα επανέλθει, προτιμώ να κρατήσω ό,τι καλό θυμάμαι και πάνω του να φτιάξω κάτι άλλο.
Οι αναμνήσεις είναι vintage. Καθορίζουν την αισθητική και την κουλτούρα σου.
Το πρόβλημα δεν είναι ότι χάσαμε. Είναι ότι ξεχάσαμε.


Πατήστε το play στο βίδεο και συνεχίστε...