13/3/11

Απανωτές νίκες του ελληνικού Πνεύματος!


H Αβαδίστ εδώ και δύο μέρες εκνευρίζεται διαβάζοντας βλακώδη σχόλια ελλήνων σε σχέση με την καταστροφή στην Ιαπωνία, Δεν τα παραθέτει, διότι δεν αξίζει τον κόπο. Απλώς αναρωτιέται πως είναι δυνατόν, παρακολουθώντας τα βίδεο της καταστροφής να σκεφτεί κάποιος οτιδήποτε άλλο από το προφανές: Πόσο εσφαλμένα το ανθρώπινο είδος υπερεκτιμά εαυτόν σε σχέση με τη δύναμη της φύσης.
Κι εκεί που έχει αποφασίσει ότι η βλακεία έχει χτυπήσει ταβάνι, έρχονται τα κάτωθι δημοσιεύματα να της αλλάξουν και πάλι γνώμη:
Πώς ο κ. Παπανδρέου κατάφερε στις Βρυξέλλες να αλλάξει το κλίμα
Ακολουθούν φράσεις τύπου:"Με τις βαλίτσες γεμάτες ιστορικές αποφάσεις...Οι Ελληνες έχουν να παρουσιάσουν αποτελέσματα...Οι χώρες μέλη της ευρωζώνης αντάμειψαν χθες την Ελλάδα για τα γενναία μέτρα κλπ κλπ"
Νέο ταβάνι στη βλακεία! Κι όμως κι όμως έχει κι άλλο!

Το παραθέτω ως έχει:
«Όταν έγραφα το ‘‘Watch my dance’’, ονειρευόμουν το τρίλεπτο που η Ελλάδα θα έβγαινε με αυτό τον τσαμπουκά»... Στην πρώτη της συνέντευξη μετά τον ελληνικό τελικό της Eurovision, η στιχουργός του «Watch my Dance» μιλά για ...το κοινωνικοπολιτικό μήνυμα που ταξιδεύει στη Eurovision
«Ήταν Τρίτη θυμάμαι κι είχα πάει στο Πάντειο να παρακολουθήσω σεμιναριακά ένα μάθημα της Φωτεινής Τσαλίκογλου, το ‘‘Ψυχολογία Μέσα από τη Λογοτεχνία και την Τέχνη’’. Ήμασταν 60
περίπου άτομα στην αίθουσα. Κάποια στιγμή η κ. Τσαλίκογλου μας ζήτησε να βγάλουμε μία κόλλα χαρτί και να καταγράψουμε την εμπειρία μας από την πρώτη μας απώλεια. Μας έδωσε 20 λεπτά χρόνο. Στο ένα τέταρτο εγώ ακόμη κοιτούσα τη λευκή κόλλα. Για εμένα, που ίσως να ήταν πιο εύκολο από οποιονδήποτε άλλο μέσα σε εκείνη την αίθουσα να καταγράψω αυτό που ένιωθα, η διαδικασία τού να ξαναζήσω την πρώτη μου απώλεια φάνταζε πολύ οδυνηρή. Ήταν ο θάνατος του παππού μου. Θυμάμαι τα πάντα από εκείνη την απώλεια: Θυμάμαι το πόσων χρόνων ήμουν, θυμάμαι να κοιτάζω από το τζάμι και να τον παίρνει το ασθενοφόρο, θυμάμαι εκείνος να μην ξαναγυρίζει ποτέ, θυμάμαι το πόσο πόνεσα, θυμάμαι το πόσες μέρες είχα να φάω κλεισμένη στο δωμάτιό μου. Τα τελευταία πέντε λεπτά βρήκα τη δύναμη να τα καταγράψω όλα αυτά. Βγαίνοντας από το μάθημα είχα συνειδητοποιήσει και πάλι το πόσο μεγάλη δύναμη έχει η απώλεια. Πόσο μεγάλο στοίχημα είναι για έναν άνθρωπο. Κι ένιωσα πως θα ήθελα να το εκφράσω αυτό μέσα από ένα κομμάτι. Τρεις μέρες μετά, Παρασκευή βράδυ, μου τηλεφώνησε ο Γιώργος Λύρας, μάνατζερ του Γιώρκα, και μου πρότεινε να γράψω ένα τραγούδι για τη Eurovision. Εγώ το διαγωνισμό τον βλέπω. Έχουν υπάρξει και συμμετοχές από χώρες που έχω αγαπήσει, όπως ήταν πέρσι της Γαλλίας, όταν είδα την Patricia Kaas και είπα ‘‘Τι ωραία που είδα φέτος Eurovision’’. Του ζήτησα όμως λίγο χρόνο να το σκεφτώ. Την επόμενη μέρα, Σάββατο πρωί, έπεσε στα χέρια μου ένα κείμενο, πάλι της Τσαλίκογλου, το οποίο περιέγραφε την Ελλάδα μέσα από το μύθο του Έρωτα και της Ψυχής. Περιέγραφε την Ελλάδα όπως ακριβώς την είχα στο μυαλό μου, μέσα από τη δύναμη της απώλειας. Είπα μέσα μου πως για να πέσει αυτό το κείμενο στα χέρια μου ίσως και να είχε έρθει η ώρα να γράψω τελικά αυτό το κομμάτι. Έτσι γεννήθηκε το ‘‘Watch my Dance’’: ‘‘Η δύναμη της απώλειας είναι το στοίχημά μου...’’. Το ‘‘Watch my Dance’’ είναι ένα κοινωνικοπολιτικό σχόλιο και θεώρησα πως η Eurovision μας δίνει μια καλή ευκαιρία για να το μεταφέρουμε. ‘‘...Το κεφάλι ψηλά και τα χέρια ανοιχτά...’’, αυτό είναι το σύνθημα.


ΒΟΗΘΕΙΑ ΜΑΣ!

4 σχόλια:

manetarius είπε...

Τι να πει κανείς; Watch my κλασ!

Κωνσταντίνος Καντακουζηνός είπε...

Τι εννοούν όταν λέγουν ότι ο Παπανδρέου άλλαξε το κλίμα στις Βρυξέλλες; Ότι διαθέτει τα κατά Λιακόπουλον μυστικά υπερόπλα των Ρώσων που αλλάζουν το κλίμα, προκαλούν σεισμούς, τσουνάμια κτλ.;
("Ρώσος" με ένα "σ" - double-checked)

Απορία: μεταξύ του πρώτου μέρους (αυτού για την απώλεια) και του δευτέρου (αυτού για την Eurovision) υπάρχει κάποια σχέσις, πέραν του ότι η στιχουργός μάλλον τα έχει χαμένα;

Αβαδιστη είπε...

Aνακτα φρονώ ότι τη σχέση θα μπορούσε να εντοπίσει μόνο μια ακαδημαϊκός όπως η Τσαλίκογλου ή ενδεχομένως ο Τσαλίκης. Το αβάδιστο πνεύμα εικάζει πως πρόκειται για παραβολή. Ητοι:
Απώλεια (με έχουν γδύσει)... σκέφτομαι ρούφα κοιλιά σήκωσε χέρια να ανέβει το βυζί λίγο και κοίτα ψηλά κατά χέσε ψιλά κι αγνάντευε.
Οσο για τον πρωθυπουργό προβληματίζομαι. Μήπως είναι εξωγήινος;

Μανέτ φάτε μια μπουγάτσα!

Ανώνυμος είπε...

http://anisixos.blogspot.com/2011/03/blog-post_13.html

ΟΜΑΔΑ ΑΦΥΠΝΙΣΗΣ ΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑΤΙΚΗΣ ΔΡΑΣΤΗΡΙΟΤΗΤΑΣ