Δηλαδή ακόμα υπάρχει. Ερχεται και φεύγει, εξαρτάται από την ημέρα. Πλήττεσαι από παντού και κυρίως πλήττεσαι εν τω βάθει. Αξιοπρέπεια, αίσθημα δικαιοσύνης, ευθύτητα χαρακτήρα, αίσθηση εαυτού. Ενα έθνος περνά τα πρώτα στάδια της απώλειας. Αρνηση και θυμός. Παλινδρομούμε, συνεχώς από πέρυσι, μεταξύ του "λεφτά υπάρχουν" και του "που πήγαν τα λεφτά; ποιος τα έφαγε;". Ο θυμός εκφράζεται με βίαια ξεσπάσματα πιστολιές στον αέρα, με γιαούρτια και προπηλακισμούς, και τίτλο "λαϊκό αίσθημα, δίκαια αγανάκτηση".
Η ψυχοπαθολογία της ελληνικής οικογένειας, σε κλίμακα κοινωνίας. Γυρνάω σπίτι κάτι μου χει πάει στραβά πλακώνομαι με όποιον βρω μπροστά μου, τα κάνω πουτάνα και μετά καθόμαστε όλοι μαζί να φάμε. Μέχρι το βράδι τα πράγματα γυρνάνε εκεί που ήταν. Μια οικογένεια είμαστε άλλωστε...
Είναι κι αυτή η αίσθηση του αδιέξοδου, το "δεν υπάρχει σωστή απάντηση", εκείνο το "και τι να κάνεις;"
Που καταλήγει στο να σου φταίει ο άλλος, οι άλλοι, τα πάντα ΟΛΟΙ.
'Η να σου φταίει ο εαυτός σου. Που επλήγη, που τον νιώθεις αδύναμο να αντιδράσει, γιατί δεν ξέρεις πως, ο παλιός ο τρόπος δεν υπάρχει και ποιος είναι ο καινούργιος κανείς δεν ξέρει... ή μπορεί να μην είναι ο δικός σου.
Γιατί ο δικός σου ο τρόπος και παλιά δεν ήταν ο τρόπος των περισσοτέρων. Πως θα μπορούσε να γίνει τώρα; Τ'ώρα που όλα έχουν απορρυθμιστεί κι εσύ ο ίδιος ακόμα πιο πολύ;
Δεν είναι αυτά που έχασες, που χάνεις που θα χάσεις. Η απώλεια είναι ανθρώπινη κατάσταση.
Αυτό που μας τσακίζει όλους είναι που δυσκολευόμαστε να ανακαλύψουμε την αλληλεγγύη, τη συμπάθεια, την αίσθηση της κοινότητας. Να τις θυμηθούμε...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου