Δε μπορώ να γράψω!

Ανεβοκατεβαίνω στις γραμμές και τις παραγράφους, βοηθάει και ο γάτος που κυνηγάει τα δάχτυλά μου στο πληκτρολόγιο, αλλά let's face it...Δε μπορώ να γράψω.

Αν δεν είσαι επαγγελματίας γραφιάς ιδέα δεν έχω πως το αντιμετωπίζεις.

Υποθέτω δε δίνεις καμία σημασία.

Απόκριες λέω. Ερχονται απόκριες, ήτοι σε παίρνει να υποδυθείς το μη επαγγελματία γραφιά και να ανεβάζεις αναρτήσεις χωρίς λόγια, άντε καμιά λεζάντα το πολύ!

Αλλά αυτό δεν είναι και η στολή των ονείρων μου!

Μήπως να ντυθώ σπανιόλα;

Και πάλι...

Χρονικό κενό... σκέψεις ανάκατες περπατώ στη Βουκουρεστίου ρίχνοντας ολίγα σιχτίρια στον εαυτό μου, όχι γιατί δε μπορεί να γράψει, αλλά γιατί ρε μαλάκα 5 χαρτιά έπρετε να μαζέψεις και έφερες τα μισά, είπαμε να έχεις άρνηση αλλά ΕΛΕΟΣ!

Ε ναι έλεος. Το πρόβλημα με την αποδοχή κληρονομιάς είπα στη συμβολαιογράφο είναι ότι προϋποθέτει την αποδοχή του θανάτου. Εχετε δίκιο μου είπε αυτό είναι όντως το πρόβλημα. Και πολύ τη συμπάθησα! Και έτσι έριξα λιγότερα σιχτίρια στον εαυτό μου και στην άρνησή του.

Και πάλι...

Η Αθήνα είναι ωραία πόλη, όταν κάποιος παίρνει τηλέφωνο ότι θα σκάσει βόμβα στην Ομόνοια. Αδειάζει το κέντρο από αυτοκίνητα και εγώ περπατώ αμέριμνη χαζολογώντας στα πέριξ της ιστορικής πλατείας. Αποκλειστικό. Εχω αποκλειστικό. Κανένας εκλεκτός συνάδελφος δεν έχει αριβάρει ακόμα στο κέντρο, άλλη μια ευκαιρία επαγγελματικής καταξίωσης στα χαμένα

γιατί εγώ σουλατσάρω αντί να...

Και πάλι...

Η ιδέα του να ντυθώ σπανιόλα και να πάρω αποκλειστική συνέντευξη από τον αρχηγό του νέου πυρήνα τρομοκρατών,  ενόσω θα ψάχνω να  βρω τα χαρτιά και όλα τα υπόλοιπα που λείπουν για να αποδεχθώ αυτά που θα αποδεχθώ θέλω δε θέλω, είναι... Φαίνεται να είναι μια καλή ιδέα.

Ασε που μπορεί και να παλουκωθώ επιτέλους για να γράψω...