14/3/10

Θερινό ηλιοστάσι...

Αναστάσιμη ωδίνη...


‘Ghost Train’ by Antoni Szczupal

"...Τώρα, 
με το λιωμένο μολύβι του κλήδονα
το λαμπύρισμα του καλοκαιρινού πελάγου,
η γυμνια ολόκληρης της ζωής
και το πέρασμα και το σταμάτημα και το πλάγιασμα
και το τίναγμα
τα χείλια το χαιδεμένο δέρας, 
όλα γυρεύουν να καούν.

Οπως το πεύκο καταμεσήμερα
κυριεμένο από το ρετσίνι
βιάζεται να γεννήσει φλόγα
και δε βαστά πια την παιδωμή-

φώναξε τα παιδιά να μαζέψουν τη στάχτη και να τη σπείρουν.
Ο,τι πέρασε πέρασε σωστά. 
Kι εκείνα ακόμη που δεν πέρασαν 
πρέπει να καούν
τούτο το μεσημέρι που καρφώθηκε ο ήλιος 
στην καρδιά του εκατόφυλλου ρόδου" 
                                                                                           Σεφέρης
Φύγαμε....


ΥΓ. Αν το θέλετε με άλλα λόγια... υπάρχει και εδώ

2 σχόλια:

Ra Ma είπε...

Χμμ, βλέπω και εσάς μέσα στην τρελή χαρά!

Το κοκκινισμένο κείμενο όλη η ουσία. Το θετικό είναι πως ως άνθρωποι έχουμε την ικανότητα/προτέρημα/επιδεξιότητα/άμυνα να αναγεννιόμαστε μέσα από τις στάχτες μας όπως και η φύση -παιδιά της δεν είμαστε άλλωστε?

Καλό βράδυ!!!

Αβαδιστη είπε...

Χαρά όχι. Αλλά μια ψιλή ανακούφιση παίζει...