Και κλείσαμε την τηλεόραση αηδιασμένοι. Και μαλλιοτραβηχτήκαμε και στα blogs. Και θυμώσαμε και με τους μεν γιατί συνέχισαν σα να μη συνέβη τίποτα, με τους δε, γιατί είπαν αυτός φταίει κι όχι ο άλλος. Και ξανατηλεφωνηθήκαμε. Και είπαμε για τον τάδε που έβρισε λίγο και μετά συζήταγε για τα επιδόματά του και την άδεια και τους άλλους που έγραφαν κοσμικά σα να είναι στον κόσμο της Φάντα. Και για όλους εκείνους που πήραν το θέμα και το έκαναν κλασική πατσαβούρα μελόδραμα, αλαλάζοντας, εξέφρασαν τη λύπη τους και μετά πήγαν στο Κολωνάκι για φαγητό (ο Νικήτας μας είναι αυτός!)
Και δεν έβγαινε τίποτα. Και πήγαμε μια βόλτα στη θάλασσα όχι για να ξεχαστούμε, αλλά για να πάρουμε λίγο αέρα. Αλλά δεν έφτασε ο αέρας. Και δεν ξεχαστήκαμε. Και κάτσαμε μέσα και μας πλάκωσε η λύπη. Και η ματαιότητα. Και εκείνο το αβάσταχτο τίποτα. Το δεν έχει μείνει τίποτα.
Και κάπου εκεί κοιταχτήκαμε στον καθρέφτη:
Και θυμηθήκαμε όλες τις μικρές φορές που είπαμε "δε βαριέσαι, μαλακία αλλά όλοι το κάνουν",
Τις μέρες της ευδαιμονίας και του ηδονισμού που δε θα τις δαιμονοποιήσουμε τώρα, αλλά ίσως εντοπίσουμε τη στιγμή που εγκλωβιστήκαμε σε αυτές.
Και κάπου εκεί μπορεί και να καταλάβουμε γιατί πια είμαστε τόσο θυμωμένοι. Γιατί είμαστε έτοιμοι να αρπαχτούμε στα χέρια για ψύλλου πήδημα. Γιατί παιδιά εμείς τη γαμήσαμε τη βάρκα.
Θυμάμαι κάθε μικρή τρύπα που βούλωνα πρόχειρα και τώρα μπάζει νερά και όσο και να βρίζω τον κατασκευαστή, το λιμενάρχη και τη θάλασσα, μαζί της θα βουλιάξω...
Και δεν έβγαινε τίποτα. Και πήγαμε μια βόλτα στη θάλασσα όχι για να ξεχαστούμε, αλλά για να πάρουμε λίγο αέρα. Αλλά δεν έφτασε ο αέρας. Και δεν ξεχαστήκαμε. Και κάτσαμε μέσα και μας πλάκωσε η λύπη. Και η ματαιότητα. Και εκείνο το αβάσταχτο τίποτα. Το δεν έχει μείνει τίποτα.
Και κάπου εκεί κοιταχτήκαμε στον καθρέφτη:
Και θυμηθήκαμε όλες τις μικρές φορές που είπαμε "δε βαριέσαι, μαλακία αλλά όλοι το κάνουν",
Τις μέρες της ευδαιμονίας και του ηδονισμού που δε θα τις δαιμονοποιήσουμε τώρα, αλλά ίσως εντοπίσουμε τη στιγμή που εγκλωβιστήκαμε σε αυτές.
Και κάπου εκεί μπορεί και να καταλάβουμε γιατί πια είμαστε τόσο θυμωμένοι. Γιατί είμαστε έτοιμοι να αρπαχτούμε στα χέρια για ψύλλου πήδημα. Γιατί παιδιά εμείς τη γαμήσαμε τη βάρκα.
Θυμάμαι κάθε μικρή τρύπα που βούλωνα πρόχειρα και τώρα μπάζει νερά και όσο και να βρίζω τον κατασκευαστή, το λιμενάρχη και τη θάλασσα, μαζί της θα βουλιάξω...
Ο γάτος μου με κλάδο ελαίας μου ζητάει απλώς να ξαναγίνω άνθρωπος!
2 σχόλια:
να που έχεις/έχετε και γάτο!Το ξέρατε ότι οι ασπρόμαυροι είναι πολύ έξυπνοι;!Ό,τι θέλετε και δεν γνωρίζετε περί...γατικής,ρωτήστε με.Είμαι...ο δικός σας άνθρωπος!
Είναι! Είναι!
Δημοσίευση σχολίου