Κατσικωθήκαμε... κανονικά!

Το βίδεο είναι παντελώς άσχετο με το θέμα μας. Το τονίζω ευθύς εξαρχής!.
Το θέμα είναι οι αποφάσεις.
Που χου: Παίρνεις μια απόφαση. Λες αει σιχτίρια θα φύγω κι ό,τι βρέξει ας κατεβάσει.
Το αναμασάς μερικές μέρες (σαν κατσίκι, όχι που δε θα έβρισκα σύνδεση εγώ με το βίδεο) και εκεί που ετοιμάζεσαι να το φτύσεις στα μούτρα τους, σε τσακώνει το ΔΝΤ.
Αρχίζουν οι μιζεράμπλ συζητήσεις των νοικοκυραίων που τρέμει το φυλλοκάρδι τους μην απολυθούν και πως θα ξεχρεώσουν τα εορτοδάνεια αλλά και των στελεχαραίων που έμαθαν στα μπόνους και λες κάτσε να δούμε βρε παιδί μου τι γίνεται...
Ενόσω το ξαναμασάς, συνειδητοποιείς ότι ουδόλως σε αφορούν αυτά τα ζητήματα, αφού δάνεια δεν έχεις, ελαστικό λάιφ στάιλ διαθέτεις, ένα σκασμό πράγματα ξέρεις να κάνεις και φυσικά αυτό που παίζεται είναι η αίσθηση της ασφάλειας (η οποία ούτως ή άλλως είναι επίπλαστη).
Ξανακοιτάς τα κατσίκια. Τα οποία κατσίκια τη μασάνε την αίσθηση της ασφάλειας και φτύνουν και τα κουκούτσια!
Τα  στριφογυρνάς στο στόμα σου ουάνς μορ και τα φτύνεις. Ξαναλές αει σιχτίρια. Και για να είσαι βεβαία το κάνεις και γραπτώς. Καμία αντίδραση!
ΟΚ λες άρα φεύγω. Κι αρχίζεις να σβήνεις μέρες... Γαμώ!!!
Και φτάνει η τελευταία μέρα. Κι εσύ έχεις μαζέψει τα πραγματάκια σου σε μια σακούλα, οπότε πας στην ξανθια αγαπημένη γραμματέα και της λές παραδίδω. Τι εννοείτε σου λέει.
Της εξηγείς. Αυτή εξηγεί στο αφεντικό. Βγαίνει και σου ζητάει κι άλλες εξηγήσεις. Πέρα δώθε και σου λέει το ιστορικό... "Εμεινε άναυδος". Κι εγώ Ζήνωνος θες να της πεις, αλλά δεν το λες.
Θέλει να σας μιλήσει στις 5.
Στις 5! Την τελευταία μέρα του μήνα!
Κατσικώθηκα... κανονικά και περιμένω.
Και πάει 5 και σου λέει... τελικά θα σας δει αύριο και είπε να συνεχίσετε κανονικά στη δουλειά σας!
Η συνέχεια... αύριο!