Το ήθος του πένθους

Τα μπλουζάκια δήλωση "Ημουν κι εγώ εκεί" ένδειξη γυμνασιακού χαβαλέ που καθιέρωσε στο συλλογικό ασυνείδητο ο Θέμος, σετάκι με ξέκωλα wannabe's, τώρα έγιναν στολή κηδείας και μέσο αντίστασης στη φίμωση του Τύπου.
Και καλά το θέμα της φίμωσης θα το άντεχα, διότι η παραμύθα κρατάει χρόνια. Ανεξάρτητοι μαχητές της ελευθερίας δήθεν τάχα μου σπιλώνουν και ξεφωνίζουν τους αντιπάλους αυτού που πλήρωσε και το πόπολο παρακολουθεί την αρένα τρώγοντας πίτσες.
Αλλά! ΑΛΛΑ!
Ο θάνατος είναι πολύ σοβαρή υπόθεση για να ντύνεται με μπλουζάκια.
Αναρωτιέμαι για το ήθος ενός ανθρώπου, τη στιγμή που ο θάνατος του έχει στερήσει κάποιον που αγαπούσε κι αντί να νιώθει συντετριμμένος από το οριστικόν του πράγματος, πηγαίνει και τυπώνει μπλουζάκια για να φορέσει στην κηδεία.
Για να γίνει τηλεοπτικό υλικό, για να γίνει θέμα!
Εγώ αυτό το λέω ασέβεια!
Αει σιχτίρ πια!