Πολυτέλεια, part II

Δεν ξέρω τι κάνει ο Don Drapper, δεν ξέρω πως την παλεύουν τα "ορθά" ζευγάρια στην Αμερική, γνωρίζω όμως πολύ καλά πως είναι να μην έχεις σύζυγο, οικογένεια, υποχρεώσεις. Είναι έτσι ακριβώς, δεν ξέρεις αν τα έχεις όλα ή απολύτως τίποτα.
Υπάρχουν ΠΣΚ που σε χτυπάνε κάτω από τη μέση (το τελευταίο εμένα με χτύπησε στη μέση κυριολεκτικώς) και ανήμπορος να κινηθείς, να απασχοληθείς με κάτι, παραμένεις στο κρεβάτι διαβάζοντας την Αλίκη στη Χώρα των Θαυμάτων. Κάνεις ζάπινγκ, για να ανακαλύψεις ότι η τηλεόραση παραμένει η πιο άχρηστη αγορά που χεις κάνει, δε μπορείς να χαζολογήσεις στο internet γιατί σε τσακίζει η μέση σου, οπότε ξαπλώνεις και προσπαθείς να κοιμηθείς...
Και δεν κοιμάσαι...Πρώτα είναι το κουνούπι. Μέχρι να χορτάσει. Μετά είναι η ζέστη. Μέχρι να δροσίσει. Κι εκεί γύρω στις 3 το πρωί δε μπορείς πια να αποφύγεις αυτό που ήδη ξέρεις. Το κενό!
Σκέφτεσαι ότι φταίει η επέτειος, πέρυσι τέτοια μέρα έθαψες τη μάνα σου. Αλλά δεν είναι αυτό. Βοηθάει αλλά δεν είναι αυτό. Λες φταίει που οι φίλοι σου λείπουν αλλά δε λείπουν όλοι και ξέρεις ότι αρκεί να σηκώσεις το τηλ. Αλλά δεν το κάνεις. Είναι η ώρα του "δεν έχω απολύτως τίποτα".
Κι όμως έχεις τα πάντα. Εχεις ελευθερία κινήσεων, έχεις την πολυτέλεια να φεύγεις όποτε θέλεις από όπου θέλεις, δεν κουβαλάς κανέναν. Και δεν έχεις κανέναν. Η τουλάχιστον έτσι νιώθεις εκείνη τη στιγμή και σε πονάει κι η μέση σου και αρχίζεις να βλέπεις τις φοβίες σου να σου ρουφάν το αίμα και απλώς περιμένεις να χορτάσουν. Σε παίρνει ο ύπνος κλαίγοντας (το δικαιούσαι άλλωστε) και ξυπνάς από το τηλ που χτυπάει. Είσαι καλά; Οχι με έχει τσακίσει η μέση μου, άστα... με έχει πάρει από κάτω. Σκέφτεσαι τα γηρατειά για πρωινό και ανάβεις το πρώτο τσιγάρο της ημέρας.
Προσπαθείς να θυμήσεις στον εαυτό σου ότι έχεις την πολυτέλεια να κάτσεις όλη μέρα στο κρεβάτι., έχεις το λάξιουρι (luxury ελληνιστί) να μιζεριάσεις όσο θέλεις, να αφήσεις τον πόνο να ξεχυθεί, όλον τον πόνο, αυτόν της ημέρας, αυτόν του πένθους, αυτόν του τίποτα, αυτόν που σε κάνει να νιώθεις μικρός, τόσο μικρός όσο η Αλίκη....
Το ξέρεις ότι θα μεγαλώσεις πάλι. Το ξέρεις και τις στιγμές της αμφιβολίας ... αλλά ..
Οταν τελικά βραδιάσει θα πάρεις το αυτοκίνητο και θα πας να μείνεις σε φίλο. Απόψε. Που το κενό σου πήρε το ντου.

Εχεις και αυτήν την πολυτέλεια!