Εεεε χμμμμ... ναι

Η αβάδιστη ξύπνησε από ένα τηλέφωνο. Η συγκάτοικος. Θα έρθουν να περάσουν τη γραμμή για το internet. Θα τους ανοίξεις; Οου γιες, δήλωσα προς μεγάλη απογοήτευση του Γάτου, ο οποίος είχε βολευτεί κάτω από το πάπλωμα.
Σηκώθηκα, χαιρέτησα τις πολικές αρκούδες που εγκαταστάθηκαν στην κουζίνα (ελλείψει κεντρικής θέρμανσης) και ανακάλυψα ότι ο ήλιος λάμπει. Ωραία είπα, να ζεσταθεί και λίγο η οικία.
Αμέσως μετά συνδέθηκα με τον εσπρέσο.
Ο τεχνικός, ο οποίος ήρθε ήτο θεϊκόν γκομενάκι γεγονός που με έκανε να πάρω τα ίσα μου τάχιστα και να ευχαριστήσω το σκηνοθέτη και το σεναριογράφο για την πλοκή του έργου.
Νιώθοντας ότι το 'χω σήμερα, τηλεφώνησα στην τεχνική βοήθεια και είχα έναν τρομερά ενδιαφέροντα διάλογο με μια απηυδυσμένη τηλεφωνήτρια, η οποία παρόλα αυτά με διαβεβαίωσε ότι, ναι, σήμερα είναι η τελευταία μέρα που θα περάσω με τις πολικές αρκούδες.
Ωραία είπα, εμπλεη αισιοδοξίας και στο καπάκι άκουσα το κουδούνι να χτυπά. Στην πόρτα μια κοπελίτσα εκ Ρουμανίας στα πρόθυρα κατάρρευσης μου ζήτησε όχι λεφτά, αλλά φάρμακα. Είμαι άρρωστη μου είπε, μήπως έχεις να μου δώσεις κανά φάρμακο;
Βιταμίνες, depon, παστίλιες για το λαιμό, οδηγίες χρήσης και "κοίτα αν χρειαστείς κάτι άλλο, ξαναχτύπα μου".
Κοίταξα τις πολικές αρκούδες στην κουζίνα μου κι είπα στο Γάτο, "φίλε είμαστε πολύ τυχεροί"