6/6/11

Και κάπως έτσι... εξαφανίστηκα


Οχι ότι είχα βλέψεις ευλαβικής συνέπειας στο παρόν ιστολόγιο. Απλώς κάποια στιγμή έγινε το μέρος που μου άρεσε να συχνάζω. Λίγο το ότι έγραφα ό,τι μου ερχόταν, κάτι που εσείς σχολιάζατε, είχε προστεθεί στο σετάκι πρωινός καφές τσιγάρο και συμπάθεια.

Ελα όμως που οι μέρες ήταν πονηρές... Επαθα μια τύπου "αφωνία". Δεν έπαιζε να γράφω άρες μάρες κουκουνάρες σε μέρες που στη γειτονιά μου ρωτάγαμε ο ένας τον άλλον "τι έγινε πυροβόλησαν κανέναν όσο έλειπα;".
Δεν έβγαινε να γράψω και τα επί προσωπικού, τα φαντάσματα του καθενός δεν είναι θέμα ανάρτησης, νομίζω ότι θα ενοχληθούν, τα φαντάσματα εννοώ και αυτό δεν το θέλουμε.
Οπότε... είπα άστο για μερικές μέρες.
Και μετά ήρθε η πλατεία Αγανακτήσεως. Εκεί κι αν έπαιξε αφωνία. Τουλάχιστον να μην εκτεθούμε. Αφού το κοιτάμε με απορία, ας το κοιτάμε με απορία και ας μην ψάχνουμε εξηγήσεις. Ούτε συμπεράσματα. Ειδικά με τα τελευταία έχω ένα θέμα. Το έλυσα όταν κάποιος, δε θυμάμαι ποιος, έγραψε ότι "συμπέρασμα είναι αυτό στο οποίο καταλήγουμε όταν έχουμε πια κουραστεί να σκεφτόμαστε".
Κάπως έτσι φτάσαμε στις αρχές Ιούνη. Κι εγώ έκανα ένα ταξίδι αστραπή σε ζωές άλλων, σε τραγικά ναυάγια που έτσι τα φερε η ζωή αλλά την κάναμε κι εμείς τη μαλακία μας και πέταξα όσα σωσίβια διέθετα και κατόρθωσα να μη με "τραβήξει" η ρουφήχτρα κανενός και ακόμα δεν ξέρω πως το έκανα, όπως δεν ξέρω και γιατί δε βάζω τελεία στη φράση που έχει γίνει σιδηρόδρομος, αλλά υπήρχε κάτι που με έκανε να κρατήσω και δεν ήταν άνθρωπος, δεν ήταν φράση, ήταν που μπήκα και έκλεψα από τον ολάνθιστο κήπο ενός τύπου που δε γούσταρα τριαντάφυλλα.
Τελεία.
Επιτέλους.
Μια τελεία που μπήκε επειδή υπήρχαν τριαντάφυλλα.

Ευτυχώς που υπήρχαν τριαντάφυλλα.




2 σχόλια:

Κωνσταντίνος Καντακουζηνός είπε...

Σερί, παρακαλώ η τελεία σας να είναι η αγαπημένη των δημοσιόγραφων: η άνω.

Αβαδιστη είπε...

Ok i ll try. Πρέπει να κάνω και χωρίστρα σα το Χατζηνικολάου???