18/5/10

Bούτα!


Ναι εντάξει δεν περνάω και τις καλύτερες μέρες της ζωής μου. Μπορώ να πω μετά βεβαιότητας πλέον, ότι είναι από τις δυσκολότερες.
Οι φίλοι είναι εδώ. Αλλοι λείπουν. Και κυρίως ΕΓΩ!.
Υποθέτω ότι από τη στιγμή που αρχίζεις και σου λείπεις, θα πρέπει να αισιοδοξείς κάπως....
Χθες είχα την πρώτη καλή μέρα, μέχρι που κατάφερα και διάβασα ένα βιβλίο (τις προηγούμενες μέρες το μυαλό μου είχε άλλες ασχολίες), έφαγα γιατί πείνασα, κοιμήθηκα σωστά, μέχρι και που σκέφτηκα ότι μπορεί τα πράγματα να φτιάξουν.
Για να μην παρεξηγηθώ, δεν έχω παράπονο από τη ζωή μου. Εχω κάνει πράγματα στη ζωή μου. Δεν υπήρξε ούτε μια Παρασκευή στη ζωή μου που να σκέφτηκα|<πως ήταν η εβδομάδα σου?> και να απάντησα Ρουτίνα. Ούτε μία!
Ομως υπήρξε μια στιγμή {που κρατησε 2 χρόνια} και με τσάκισε. Γονάτισα πολλάκις αυτήν τη διετία, αλλά σηκωνόμουνα σφυρίζοντας το εγώ δε ζω γονατιστός κι έλεγα πάμε πάλι από την αρχή.
Ε τώρα έπεσα και από πάνω μου σφύριζαν μαύρα κοράκια.
Ευτυχώς ήρθαν κάτι φίλοι και τα κάνανε ξουτ αλλά αυτά εκεί. Σκέφτηκα να κρεμάσω cd από εφημερίδες πάνω μου, αλλά δεν αγοράζω εφημερίδες εδώ και χρόνια (για ευνόητους λόγους) και έτσι τα κοράκια έμειναν να κάνουν κύκλους πάνω από το κεφάλι μου. Καλά να πάθεις σκέφτηκα. Οι ρουφιάνοι οι εκδότες σε εκδικούνται.
Κάπου εκεί ανάσκελα έμαθα ότι η Γκερέκου θυσιάστηκε ως άλλη Ιφιγένεια, ότι ο Μιχάλης Χατζηγιάννης χώρισε, ότι η τηλεόραση του διπλανού εν τέλει παίζει πολύ δυνατά αλλά εγώ πάντα άκουγα μουσική δυνατότερα. Αλλά ούτε μουσική μπορούσα να ακούσω. Η εκδίκηση των μεσημεριανάδικων σκέφτηκα.
Οταν πια σταμάτησα να κοιτάω τον τοίχο, πήγα στο fresh και αγόρασα μια ντουζίνα πάστες.
Σκαλίζοντας bitter επικαλύψεις και μασουλώντας φρούτα που βγήκαν ξινά, άρχισα να αναρωτιέμαι για τη γεύση που θα ήθελα να είχε η ζωή μου.
Ακόμα δεν την έχω βρει!

8 σχόλια:

manetarius είπε...

Μια είναι η γεύση... αυτή του μουσακά!
Κουράγιο αγαπητή μου... εμείς περνάμε χειρότερα!

(...είμαι της γΕρακίνας γιΟς!)

habilis είπε...

Η δύναμη στα δύσκολα εχει αξία.
Αν όλα είναι στρωμένα με ροδοπέταλα χέστηκα.

Les and The City είπε...

Δεν έχει μία γεύση η ζωή, αλλά πολλές, πικρή, γλυκιά, ξινή, γλυκόπικρη, στυφή....καλημέρα!

Αβαδιστη είπε...

Μανετ είσθε πάντα τοσο ρομαντική!!!
Habilis Τα ροδοπέταλα κάνουν ωραία μαρμελάδα. και δυναμωτικη.
axinos... Η ζωή ναι, αλλά η βούληση για τη ζωή μας έχει τη γεύση ππυ επιλέγουμε.

Ιφιμέδεια είπε...

Αγαπητή μου Αβάδιστη,

λυπάμαι αν διαψεύσω τους απανταχού Motivation Speakers αλλά κατά τη γνώμη μου ναι, η απάντηση βρίσκεται σε ένα κουτί πάστες. Ίσως και σε δεύτερο.

Αν είστε ακόμη μέσα στη φάση που περιγράφεται, θα είναι δύσκολο να την αξιολογήσετε σωστά. Πάρτε όσες ανάσες μπορείτε, όπου. Αν έχει τελειώσει, μετρήστε τους φίλους, τραγουδήστε "μια εμπειρία ακόμη λοιπόν" και αισθανθείτε σοφότερη.

Οκ, μόλις μίλησα σαν Motivation Speaker, θα αυτοτιμωρηθώ με μιλφέϊγ!

Αβαδιστη είπε...

Ιφιμέδεια dearest ενόσω τρώτε το μιλφέιγ κι εγώ κάνω διαφραγματικές αναπνοές λέω να βγω σιγά σιγά από την άνωθεν περιγραφείσα κατάσταση, αφενός γιατί τις έφαγα τις πάστες (με τους φίλους μου), αφετέρου γιατί όπως ήδη είπα άρχισα να μου λείπω.
Πάντως για καλό και κακό έκανα έναν ανεφοδιασμό (πήρα παγωτά αυτή τη φορά).
Μερσί για το πολύ Καρδιακό σας ΜΝΜ.

πρωτεύον θηλαστικό #864 είπε...

αγαπημένη μου, σας έχω στο νου μου διαρκώς. όχι ότι μπορεί να κάνει και καμιά γκραντέ διαφορά, αλλά το λέγω. κι όταν θελήσετε να φάμε καμιά πάστα και μαζί, πείτε μου. μπορώ να μας πάρω κι απ'τον καριόλη τον paul, που με συμπαθεί γιατί του τα λέω στη μητρική του.

Αβαδιστη είπε...

Αγαπημένε μου αυτό το γαλλικό σας με είχε συγκινήσει εξαρχης.
Προς το παρόν κατοικοεδρεύω σε σπίτια φίλων, σαν καταζητούμενη ένα πράμα, δυο μέρες Παγκράτι, 2 μέρες Θησειο...
Οτι θα έκανα νομαδική ζωή στην Αθήνα δεν το είχα φανταατεί ποτέ!
Σας φιλώ!