Περιμένοντας την καταιγίδα...

...τελώ επισήμως σε κατάσταση μελαγχολίας. Χθες είδα την πανσέληνο, δραπετεύοντας από ένα πολιτιστικό κέντρο Βριλησσίων πλήρες επισκεπτών και εκθετών στο στάδιο της εμμηνόπαυσης.

 Διέσωσα τη Little-Lu μπήκαμε στο αμάξι κοιτάξαμε το φεγγάρι και το ραδιόφωνο έκανε την καίρια τοποθέτησή του. Επαιξε το I cant escape myself.

Eίχε τα δίκια του! 

Για πολλοστή φορά βλέπω τη ζωή μου όπως την ήξερα να καταργείται. Μου πήρε μήνες συνετής σκέψης, υπολογισμών και επιβεβαίωσης, αλλά το συμπέρασμα ήταν το ίδιο. Ι cant escape myself. Μπορεί τελικά και να μη χρειάζεται είπα. 

Είχα τα δίκια μου!

Η καταιγίδα στο κεφάλι μου, δε μπορεί, θα υλοποιηθεί όπου να ναι, θα ξεσπάσει κι εκεί έξω. Εν τω μεταξύ, εγώ περιφέρομαι ασκόπως και σκέφτομαι ότι μόνο τα ψόφια ψάρια παρασύρονται από το ρεύμα. Διαβάζω τα της εκλείψεως και διαπιστώνω την παντελή άγνοια ακόμα και των αστρολόγων για το τι έρχεται : "We have not seen such an extreme eclipse in years. Actually, astrologers have gone back 500 years and we have not been able to find anything like the one that is due June 26". 

Ωραία! Το ήξερα ότι οι υπολογισμοί μου ήταν απλώς αναβολή για να κάνω πράξη αυτό που είχα ήδη αποφασίσει. Αύριο είναι η τελευταία μου μέρα στη δουλειά κι αυτό συμβαίνει γιατί εγώ το θέλησα.

Αυτό με κάνει πολύ καλή φίλη του Νίτσε:

Ωριμότητα του ανθρώπου: είναι να ξαναβρίσκει τη σοβαρότητα που είχε παιδί, όταν έπαιζε.