Σταματήστε τον κόσμο να κατέβω

Υπάρχουν μέρες που βάζεις τα δάχτυλά σου στο πληκτρολόγιο και μένουν εκεί, αμήχανα γιατί σκαλίζουν ανάμεσα σε χιλιάδες σκέψεις και προσπαθούν να ξεχωρίσουν τις σημασίες των πραγμάτων.

Είναι οι μέρες που αν είσαι επαγγελματίας γραφιάς ξέρεις ότι "Είχαν ένα βάρος τα χέρια σου όπως μέσα στο νερό
μέσα στις θαλασσινές σπηλιές, ένα βάρος αλαφρύ χωρίς συλλογή
με την κίνηση κάποτε που διώχνουμε την άσκημη σκέψη
στρώνοντας το πέλαγο ως πέρα στον ορίζοντα στα νησιά" (Σεφέρης).

Σου είναι απολύτως σαφές ότι θα γράψεις, όχι αυτά που θέλεις αλλά αυτά που σου επιβάλλει η ανάγκη σου να διώξεις τις άσχημες σκέψεις. Και αυτό είναι προσωπικό. Δεν έχει θέση στον έξω κόσμο. Είναι η ίδια ανάγκη που κάνει το esc και πάλι,  το αγαπημένο σου πλήκτρο.

Δανείζεσαι λίγο Νίτσε ... «Θεωρείς τον εαυτό σου ελεύθερο;
Θέλω να ακούσω την κυρίαρχη σου σκέψη και όχι ότι βγήκες από τα δεσμά.
Είσαι από εκείνους, που έχουν το δικαίωμα να βγουν από τα δεσμά;
Τέτοιοι είναι πολλοί, που έχασαν την τελευταία τους αξία, όταν ελευθερώθηκαν από τα δεσμά τους.
Ελευθερία από κάτι;
Τι δουλειά έχει με αυτά τα πράγματα ο Ζαρατούστρα;
Εσύ πρέπει να μου πεις: «Ελεύθερος για ποιο πράγμα»;

Μέχρι να απαντήσεις σε αυτό το ερώτημα ό,τι και να γράψεις θα είναι απλώς ανακάτεμα στη σούπα του μυαλού σου.

Και έτσι το αφήνεις... Μέχρις ότου φτάσει εκείνη η μέρα που τρεις διαφορετικοί άνθρωποι άσχετοι μεταξύ τους σε ρωτάνε "γιατί σταμάτησες να γράφεις;" Τα περίμενα τα κείμενά σου. Και ξαναβάζεις τα δάχτυλά σου στο πληκτρολόγιο... Ετσι απλά.

ΥΓ Ευχαριστώ και τους τρεις, ο καθένας μου το θύμησε με τον τρόπο του.