Ανάρτηση ενδελεχούς απιθανότητας

Παραμένω σε mode οξύμωρης διαβίωσης.

Παρακολουθώ τον πακιστανό στο φανάρι να επιμένει να καθαρίσει το τζάμι μου μια μέρα που βρέχει. Βρέχει. Δε γίνεται να καθαρίσεις το τζάμι. Το ξέρω ότι ο καθαρισμός παμπρίζ είναι μια πρόφαση για σένα, μια πρόφαση επιβίωσης. Αλλά βρέχει!

Παρατηρώ τα παιχνίδια δύναμης που παίζουν γύρω μου και επιμένουν να με περιλάβουν εντός τους, ενόσω η προσωπική μου ταμπέλα γράφει ευκρινώς "πέρα βρέχει". Το ξέρω η δύναμη ειναι μια πρόφαση για σας, μια πρόφαση για να μπορέσετε να υπάρξετε. Αλλά είπαμε βρέχει! Πέρα!

Διαβάζω, όσο περισσότερο μπορώ, αυτά που γράφουν άλλοι. Διαβάζω προσεκτικά πίσω από τις γραμμές, παρεισφρύω διακριτικά στα νοήματά τους. Το ξέρω ότι και αυτά είναι μια πρόφαση. Μια πρόφαση για να στερεωθεί η πραγματικότητα. Αλλά ολισθαίνει προς την αυθαιρεσία.

Κοιτάζω τα εποχικά χριστουγεννιάτικα δέντρα, φορτωμένα, αλήθεια δε φαίνονται πιο βαριά και πιο ψεύτικα από ποτέ; Ηταν η πρόφασή μας γιατί ξεχάσαμε το πιο βασικό: Το Κοριτσάκι με τα Σπίρτα.